(Από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ) Ποτέ στη δημόσια συζήτηση δεν ήταν τόσο επιτακτικά επίκαιρη η ανάγκη των Ψυχολογικών παρεμβάσεων στο ατομικό και κοινοτικό επίπεδο. Οι κρίσεις και τα αδιέξοδα των φυσικών καταστροφών, οι κοντινές και μακρινές ανατροπές αξιών και σταθερών της ζωής, οι αλλεπάλληλες οικονομικές κρίσεις, οι κάθε είδους απαιτήσεις για ταχεία κοινωνική προσαρμογή, αυξάνουν την έκθεση του ατόμου σε παράγοντες αποδιοργάνωσης και αναδεικνύουν τα ελλείματά του και την ανάγκη για πυροσβεστική, πολύ δε περισσότερο συστηματική, ψυχοεκπαίδευση, στήριξη, ενδυνάμωση, συνηγορία, θεραπεία και αποκατάσταση. Ωστόσο, το ευρύ κοινό όσο και να εξοικειώνεται με αυτές τις παρήγορες λέξεις και να αναγνωρίζει την ανάγκη, ακόμη, εν πολλοίς δεν κατανοεί τι απαιτείται για την άσκηση της Ψυχολογίας ως επαγγέλματος, θεσμικά και ουσιαστικά, δεν γνωρίζει το θεωρητικό και ερευνητικό βάθος που υπεισέρχεται, τη δεοντολογία, τη μέθοδο, τους όρους και τα όρια των κάθε είδους ψυχολογικών παρεμβάσεων. Απλά μιλώντας, δεν έχει αδρή εικόνα του τι κάνει και πως το κάνει ένας Ψυχολόγος, δεν γνωρίζει επομένως και πως να τον/την επιλέξει και αξιολογήσει. Ευθύνη για την άγνοια έχει κατ’ εξοχήν η Πολιτεία η οποία έχει ρυθμίσει το επάγγελμα ανεπαρκώς.
Η συνέχεια εδώ.
multiplication 